Çocukluğumuzu hepimiz özlemle anarız. Neler oynadığımızı, neler yediğimizi veya ne giydiğimizi sık sık hatırlatırız kendimize. Bazen bir aile ortamında konuşulur, bazense arkadaş ortamında. Mesela benim çocukken oynamaktan en çok zevk aldığım yer top havuzlarıydı. Bir hamburgerciye mi gittik. Yemekten bana ne ben direk havuza balıklama atlama yapıp, topların arasında yüzmeye çalışırdım. Giysi konusunda da aklımda kalan en renkli kıyafetlerimin Benetton’dan aldığımızdı. Hatta çevremdeki bütün arkadaşlarım da bana aynı şeyi söylüyor. “Ya biz çocukken de Benetton’dan giyinirdik” diyorlar.
Neyse gelelim asıl konumuza geçen ay YGA kampımızda izlediğimiz, Patch Adams filminde gördüğüm bir sahne, beni çok etkilemişti. Gördüğüm şey şöyleydi: Robin Williams kız arkadaşının doğum günü için ona bir süpriz hazırlamaya karar verir ve bir odayı tamamen renkli balonlarla doldurur. Kapıya da sefaf bir streech gerer ve kız arkadaşının gelmesini beklemeye koyulur. Derken kız gelir , kapıyı açar ve o da ne bütün balonlar karşısındadır, sevgilisi onu müzikle ve iyi ki doğdun canım sözleri ile karşılar. Sonra bu romantik film sahnesi yerini eğlenceli bir partye bırakır. İşte o sahneleri izlerken acaba böyle birşeyi yapmak mümkün mü diye hayal etmiştim. Derken İngiliz sanatçı Martin Creed’in de tam hayal ettiğim gibi bir çalışma yapmış olduğunu gördüm. Sanırım dünyadaki gitmeyi ve görmeyi isteyeceğim yerlerin en başına artık burayı koyabilirim, tabii o zamana kadar bu güzel balonlar patlamazsa.
İngiliz sanatçı Martin Creed, değişik bir çalışmayla insanları çocukluklarındaki mutluluğa döndürmeyi başarmış. “Half the Air in a Given Space” (Alandaki havanın yarısı) isimli çalışmasında mekanı 9000 tek renkli balonla dolduran sanatçı “İnsanlar mekana ilk girdikleri zaman balondan başka birşey görmüyor ve kayboldukları hissiyle yürümeye başlıyorlar, sonra karşıdan aniden kendileri gibi kaybolmuş gülümseyen bir kafa beliriyor ve sonra tekrar kayboluyor. İnsanlar bu çalışmayla çocukluklarındaki kadar mutlu oldular” diyor.
Sanatçı, ingiltereden sonra sergisini Hollanda’da da açmış. Umarım bizim ülkemize de gelir bu sergi.
Evet çocukluğumda en çok sevdiğim yerlerdi, balon havuzları. Büyümeye dair en sevmediğim şey o havuza bir daha asla giremeyecek olmaktı. Ama Martin bunun gerçek olabileceğini gösteriyor bize ve asıl mutlu olması gereken içimizdeki çocukların olduğunu, bir insanın kaç yaşında olursa olsun içindeki çocuğu takip edip, onun sesine kulak verip mutlu olması gerektiğini bir kez daha hatırlatıyor bize.
Sevgiyle,
Göze ŞENER
